สุนัขและความมุ่งมั่น

สังคมมนุษย์เอาเปรียบอะไรมาก และสุนัขจะจัดการเพื่อหาประโยชน์จากมันได้อย่างไร? พวกเราในฐานะนักพฤติกรรมสัตว์อย่างจอห์นเอส. เคนเนดีเรียกเราว่านักมานุษยวิทยา "บังคับ"

สนับสนุนโดย บุหรี่ไฟฟ้า kspodsmoke​

- มักจะมองหาพฤติกรรมที่เลียนแบบปรากฏการณ์ทางสังคมของมนุษย์เช่นความภักดีการทรยศการตอบแทนซึ่งกันและกัน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่ควรระวังเมื่อสัตว์ชนิดหนึ่งเป็นสัตว์ที่อาศัยอยู่เป็นกลุ่มซึ่งการมีชีวิตรอดถูกคุกคามจากสัตว์ป่าที่ดุร้ายน้อยกว่าการแทงข้างหลังเพื่อนร่วมกลุ่ม ความสามารถในการรับรู้ของเราในการอธิบายแรงจูงใจต่อผู้อื่นเป็นส่วนสำคัญของสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์ แต่แท้จริงเป็นเรื่องบังคับ มนุษย์ทำมันโดยสัญชาตญาณจนอ้างถึงแรงจูงใจที่ร้ายกาจหรืออ่อนโยนตลอดไปแม้กระทั่งกับกองกำลังที่ไม่มีชีวิตเช่นสภาพอากาศภูเขาไฟและเครื่องยนต์สันดาปภายใน ความฉลาดหลักแหลมของเราคือจุดเริ่มต้นของการเลิกทำเมื่อเราต่อสู้กับนักแม่นปืนที่มีวิวัฒนาการเช่นสุนัข เราเตรียมพร้อมที่จะยึดตามความจริงพื้นฐานพฤติกรรมที่ตั้งโปรแกรมไว้ในสุนัขและอ่านเรื่องราวความรักและความซื่อสัตย์ที่ฟุ่มเฟือย บ่อยครั้งที่สุนัขไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากไปกว่าการทำตัวธรรมดา ๆ ของมันเพื่อทำให้เราประหลาดใจและล่อลวงเรา

ใช้ความสามารถในการป้องกันที่เจ้าของสุนัขเกือบจะกล่าวถึงสัตว์เลี้ยงของตนในระดับสากล "การป้องกัน" แทบจะไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่ใช่สัญญาณของความภักดีและความห่วงใยของสุนัขที่มีต่อเรา แต่เป็นตัวอย่างของสิ่งที่นักพฤติกรรมเรียกว่า "เอื้อต่อการรุกราน" แทนที่จะปกป้องเราสุนัขรู้สึกว่าได้รับการปกป้องจากเรา เขากล้าที่จะตอบสนองต่อภัยคุกคามใด ๆ ที่ปรากฏบนหน้าจอเรดาร์ของเขา พฤติกรรมดังกล่าวพบได้บ่อยในหมาป่า: การรุกรานโดยสมาชิกที่มีอำนาจเหนือกว่าของฝูงต่อหมาป่าตัวอื่นจะกระตุ้นให้สมาชิกคนอื่นโจมตี

หรือพิจารณาเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับสุนัขที่ "ช่วยชีวิต" คน ในความเป็นจริงสุนัขไม่มีสัญชาตญาณพิเศษในการช่วยชีวิตผู้คนและไม่มีความเข้าใจเป็นพิเศษว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขากำลังทำแม้ว่าจะทำเช่นนั้นก็ตาม สุนัขค้นหาและช่วยเหลือได้รับการฝึกฝนโดยใช้สัญชาตญาณในการดึงสิ่งของที่ถูกโยนทิ้ง พวกเขาได้รับการฝึกฝนให้ดึงข้อมูล และพวกเขาได้รับการฝึกฝนเพื่อดึงหนึ่งของเล่นเท่านั้น เมื่อเชี่ยวชาญแล้วพวกเขาก็พร้อมสำหรับขั้นตอนต่อไป: คน ๆ หนึ่งหยิบของเล่นไปซ่อน สุนัขควรได้รับการสนับสนุนให้หาของเล่นของมัน เมื่อเขาพบ "เหยื่อ" สุนัขจะได้รับรางวัลจากการได้ของเล่นของเขา ในฉากภัยพิบัติจริงผู้ฝึกสอนจะพาใครบางคนไปซ่อนของเล่นของสุนัขวันละหลาย ๆ ครั้งเพื่อให้สุนัขทำประตูได้ไม่กี่ครั้งและไม่หงุดหงิด

สิ่งนี้จะไม่นำความรู้สึกอันน่าทึ่งของกลิ่นหรือความสามารถในการฝึกอบรมหรือประโยชน์ของสุนัขไปสู่มนุษยชาติในสถานการณ์เช่นนี้ มันบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่อาจจะง่ายกว่าที่เราพร้อมจะเชื่อ ดังที่ Gregory Acland ชี้ให้เห็นว่า "สิ่งที่คุณทำก็คือการใช้พฤติกรรมที่มีอยู่และทำลายมันลง" พฤติกรรม "ช่วยชีวิต" อื่น ๆ ในสุนัขเป็นเรื่องที่ง่ายกว่า นิวฟันด์แลนด์และผู้ดึงน้ำอื่น ๆ จะนำทุกสิ่งที่สามารถทำได้จากน้ำ บ่อยครั้งที่เจ้าของ Newfoundland ไม่สามารถว่ายน้ำกับสุนัขของพวกเขาได้เพราะสุนัขมักจะดึงพวกมันขึ้นฝั่ง

ระดับที่พฤติกรรมที่ดูเหมือนซับซ้อนเป็นไปอย่างเข้มงวดและถูกกำหนดโปรแกรมทางพันธุกรรมนั้นค่อนข้างน่ากลัวในบางครั้งซึ่งน่ากลัวสำหรับสิ่งที่ชี้ให้เห็นเกี่ยวกับแรงจูงใจและเจตจำนงเสรีอย่างน้อยที่สุด สุนัขที่ตั้งท้องมักจะหยิบตุ๊กตาสัตว์และพยายาม "เลี้ยงลูก" ครั้งหนึ่งเคยสังเกตเห็นพระคาร์ดินัลในป่าให้อาหารปลาทองเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ปลาจะขึ้นมาที่ผิวน้ำและอ้าปากและพระคาร์ดินัลจะยัดมันลงไปเต็มไปด้วยแมลงที่สำรอก แน่นอนว่านั่นคือสิ่งที่นกทำเพื่อเลี้ยงดูลูกของพวกมันและเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ต้องทำทั้งหมดที่จะกระตุ้นพฤติกรรมนั้นก็คือการเห็นปากที่อ้าปากค้าง

ส่วนแรกของงานของ Elaine Ostrander ในโครงการ Dog Genome คือความพยายามในการค้นหายีนที่รับผิดชอบต่อสัญชาตญาณของสุนัขที่ซับซ้อนเช่นพฤติกรรมการต้อนฝูงในคอลลี่ชายแดนและความสัมพันธ์กับน้ำใน Newfoundlands ปู่ของลูกผสมระหว่างคอลลี่ชายแดนและนิวไฟส์แสดงให้เห็นถึงพฤติกรรมทั้งสองประเภทที่หลากหลายเพียงพอที่จะทำให้ชัดเจนว่าพวกมันอยู่ภายใต้การควบคุมทางพันธุกรรม - แต่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าอาจเกี่ยวข้องกับยีนมากกว่าหนึ่งโหลหรือมากกว่านั้นและเพื่อให้บรรลุเป้าหมายใด ๆ การจัดทำแผนที่ยีนเหล่านั้นจะต้องเริ่มจากสุนัขหลายร้อยตัว